Let's stay together

Nooit had ik verwacht dit te moeten doen of willen doen. Nooit heb ik me op willen stellen als een goed doel. Op dit moment is er na veel wikken en wegen alleen geen andere mogelijkheid denk ik.

Bijna 17 jaar geleden brak ik mijn nek en liep ik een dwarslaesie op. ik was 20 jaar oud en mijn leven stond eigenlijk op het punt om te beginnen. Ik voetbalde vrij hoog en zou een kans gaan krijgen in het eerste elftal. Ik zou het jaar erop mijn hbo-opleiding afmaken waardoor ik lekker aan de slag zou kunnen gaan. Ik had een bedrijfje wat er goed uitzag en lekker begon te draaien. Toen kwam de dag, die dag. 3 juli 2006 rende ik op het strand het water in, ik dacht dat ik wel naar voren kon duiken, maar kwam terecht op een zandbank in het water en brak ik mijn nek. In een fractie van een seconde was mijn leven totaal anders. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht, niet wetende dat ik 1,5 jaar later pas terug zou zijn.

Het waren hele zware tijden, maar gelukkig had en heb ik een hele grote hechte vriendengroep die me door deze moeilijke tijden heen heeft geholpen. Ook heb ik een kleine maar hechte familie, die er alles aan deed en doet om me goed van zin en positief te houden, maar er was één iemand waar ik nooit zonder zou hebben gekund. Mijn moeder! Ik weet niet of ik hier nog zou zijn wanneer zij er niet geweest was. In die 1,5 jaar gaf ze me af en toe een schop onder mijn kont omdat ik door moest zetten. Ze gaf mij heel vaak een aai over mijn bol en een kus omdat ik dat nodig had en zij dat aanvoelde. Wat zij me vooral gaf was perspectief. De allereerste dag dat ik in het ziekenhuis lag riep ik eigenlijk al dat ik zo snel mogelijk naar huis wilde, ook al wist ik toen helemaal nog niet in welke hoedanigheid dat zou zijn. Het enige wat ik zeker wist is wat zij altijd tegen mij zei, wat er ook gebeurt je komt thuis wonen en we blijven samen zolang als dat nodig is. Op die woorden kon ik altijd terugvallen als ik het moeilijk had in die tijd. Ik wist altijd wanneer ik hier uitkom, dan kan ik door omdat zij me de basis geeft om verder te leven.

Dat is dus ook wat zij deed en heeft gedaan voor bijna 17 jaar. Totdat daar in maart van dit jaar een einde aankwam. In januari van dit jaar (2023) ging het niet zo lekker met haar. Ze voelde zich warrig en was wat vergeetachtig. We zijn met haar naar de huisarts gegaan, die deed wat testjes met haar en het leek allemaal goed te gaan. Gewoon wat psychische leed en rust zou de oplossing zijn. Aangezien ik een druk huishouden heb door mijn dwarslaesie kon ze hier in huis niet de rust vinden die ze nodig had en ze is vertrokken naar haar broer en schoonzus om een weekje bij te komen. Tegelijkertijd stonden we nog in contact met de huisarts om af en toe wat rapport uit te brengen. Mijn oom belde in het midden van de week op en was bezorgd om zijn zus. Hij vond haar wel heel erg warrig en wilde graag zelf even met de huisarts praten. Dat hebben we dan met ze drieën aan het einde van de week gedaan en de conclusie was dat we een MRI scan zouden laten maken om uit te sluiten dat er iets in haar hoofd zou zitten. De huisarts ging nog steeds uit van psychische problemen, net als ik, maar mijn oom was iets onrustiger over de hele situatie. Vooral omdat ze zo warrig was. Een week later was de MRI scan op vrijdag en we zouden maandag de uitslag krijgen wanneer de huisarts deze zou hebben.

Toen ging maandagochtend de bel. We hadden geen idee wie er voor de deur zou staan, maar het was de huisarts. Ik was niet direct geschrokken. Mama was niet thuis, we zaten midden in een verbouwing, dus ze vond het te onrustig en was naar een vriendin gegaan. De dokter wilde haar toch heel graag spreken en verzocht ons om haar op te halen. Toen werd ik wel wat onrustig en toen mama thuiskwam bleek dat gevoel niet ongegrond. Hij vertelde ons dat ze iets in haar hoofd had wat bijna de grote had van een vuist. We schrokken ons rot en vroegen ons af waarom dit ons nou weer moest overkomen, hadden we dan niet genoeg verdrietige momenten in ons leven meegemaakt.

Er werd ons verteld dat ze de dag erna direct naar het ziekenhuis moest voor nog meer scans en onderzoeken. Eerst was dat in een ziekenhuis in de buurt, maar al snel moest ze naar het academisch ziekenhuis in Rotterdam. Daar konden ze beter onderzoeken wat ze had en wat ze er tegen konden doen. Daar is ze toen in een week of twee een paar keer naartoe geweest en de laatste keer dat ze geweest is kreeg ze het meest verschrikkelijke nieuws wat we hadden kunnen krijgen. Er ging niet eens meer onderzoek gedaan worden, omdat het geen nut had. De tumor zat op een plek waar ze deze niet konden behandelen en in één klap was ze uitbehandeld, zonder eigenlijk behandeld te zijn. We kregen 3 - 6 maanden. Dit was 23 februari en we besloten als familie er nog een mooie tijd van te maken, maar we zagen dat ze snel achteruit ging. We hebben nog een paar heerlijke avonden met elkaar gehad, maar nog sneller dan dat we allemaal voor mogelijk hielden was ze weg. 8 maart 2023 zeven uur ‘s ochtends is ze overleden. Gelukkig was ze niet alleen en stond mijn oom samen met mijn broertje, die de laatste maand zo goed voor haar gezorgd had, om haar bed heen.

Haar laatste maand is mijn broertje er 24 uur per dag voor haar geweest. Hij deed alles voor haar en niks was hem te veel. Ook hebben we nog wat goede gesprekken gehad over hoe het verder zou gaan. Mijn broertje verzekerde mijn moeder dat hij de zorg voor mij over zou nemen en hij bij mij in huis zou komen wonen totdat we een andere oplossing hadden gevonden. Ik vond het moedig van hem en ik was trots. Net als mijn moeder. Zij was ook gerust gesteld dat er iemand voor mij zou zijn en daar had ze gelukkig niet veel stress meer van.

Nadat mama is overleden hebben mijn broertje en ik hier veel gesprekken over gevoerd. Het was fijn om bij elkaar te zijn en op die manier samen het rouwproces in te gaan, op onze eigen manier wel te verstaan. We bespraken ook de toekomst. Dit was op korte termijn de beste oplossing, maar de conclusie was elke keer wel dat we eigenlijk uiteindelijk allebei onze eigen plek willen. Waar hij kan zijn wie hij is, en ik ook. Ook hadden we het toen over hoe we dit zouden moeten realiseren. Heel graag zou ik keihard willen werken om het geld bij elkaar te verdienen en zo met z’n tweeën een mooie plek te realiseren waar we allebei onze eigen plek hebben, maar we ook samen kunnen zijn. Dit is graag hoe we het zouden willen en hoe we mama beloofd hebben het te doen.

Uiteindelijk trokken we de conclusie dat dit ons nooit samen zou lukken. Ik vind het heel moeilijk, maar de enige oplossing die ik op dit moment zie is een inzamelingsactie om een investeringsfonds te beginnen. Waardoor ik wat geld kan verdienen om uiteindelijk bij een hypotheek te voegen en op die manier samen met mijn broertje misschien wel een mooie plek kan kopen.

Daarom dus deze inzamelingsactie. Ik weet niet zo goed wat ik als doel moest stellen, omdat het vooral een kwestie van gunnen is. Wat wil iemand ons geven. Heel veel mensen hebben de laatste tijd aan mij en mijn broertje gevraagd hoe ze ons konden helpen. Eigenlijk hebben we alles wel op orde, maar alleen het financiële plaatje om verder te kunnen, krijgen we zelf niet rond. Daarom wil ik jullie vragen of jullie iets kunnen missen om ons op weg te helpen. Vragen vind ik heel moeilijk, dat heb ik de laatste jaren heel veel moeten doen, maar deze vraag is misschien wel de moeilijkste in de laatste 17 jaar. Ik ben jullie dankbaar voor alles wat jullie ons kunnen geven!